Harde dagen maken je sterker, hopelijk dan!

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blogpost heb geplaatst, dus het wordt weer tijd voor een nieuwe post.

De donderdag kwam mijn counselor langs. Zij zorgt ervoor dat alles goed verloopt tussen mij en het gezin en is er voor beide partijen als er problemen ontstaan. Ze is een super aardige vrouw en erg geïnteresseerd in alles. Super fijn dus. Lexi en ik vonden beide dat het goed ging de eerste week en dus dat het wel een goede match was. Ik was deze hele dag vrij en kon dus even wat dingen voor mezelf doen. s’avonds helemaal alleen met de auto naar het centrum gereden voor een nieuwe telefoon want Nederlandse telefoons werken hier niet met Amerikaanse nummers. ;) Die vrijdag was het tijd om de vader op te halen van de luchthaven. Zaterdags was ik weer vrij, maar we gingen met iedereen naar het zwembad. S’avonds lekker uiteten geweest bij de italiaan. Die zondag was het de laatste dag dat Jessy hier was. Dat was wel even lastig voor mij, want ik wilde haar de ruimte geven om momenten met de familie te hebben, maar ik wilde ook deel worden van de familie. Uiteindelijk bleek zondag niet de laatste dag te zijn van Jessy. Ze had nog 1 reisdag in Los Angeles en de moeder ging met de kids mee. Ik was dus de hele dag alleen thuis. Heb vanalles geregeld die maandag. Van mijn bankaccount tot aan mijn telefoonnummer. Nu was alles geregeld en hoefde ik me daar geen zorgen meer over te maken. De dinsdag kwamen moeder en kids weer thuis van hun trip. Lexi had die ochtend ontslag genomen van haar werk en was nu dus werkloos. Wel even een erge verandering. Het was ook de eerste dag dat ik alleen met de kids was, zonder Jessy. Liam was wel vervelend en die dus ook maar in een Time-out gedaan. Verder voelde ik me een beetje nutteloos. De kinderen spelen boven en dan heb ik niks te doen. Ik wil dan ook niet de hele tijd op mijn telefoon zitten, want dat is ook niet goed, maar voor je uit staren is ook zo saai. Die woensdag was de dag dat ik 1 MAAND in de USA ben. Wel even een overwinning! De dag was alleen niet zo’n overwinning. We gingen gezellig naar het strand en dat was ook super leuk. Zandkastelen gebouwd met de jongens en in zee gezwommen. We kwamen laat thuis en na het avondeten begon Liam vervelend te doen. Hij wilde maar niet tandenpoetsen en klaarmaken voor bed. De kids slapen bij Lexi in bed, want de vader is er niet. Maar Liam verdiende dat vandaag niet, hij gedroeg zich zo slecht. Ik heb dus 1,5 uur met hem in zijn kamer staan strijden om hem in zijn bed te krijgen. Lexi had zich samen met Gavin opgesloten in haar kamer en we besloten samen dat we Liam maar gewoon zijn gang lieten gaan en wij gingen slapen. Dat was dus wel even een erg lastige dag. Maar dat was nog niet de lastigste dag deze week. Donderdag gebeurde er niet zoveel bijzonders. Het enige waar ik me een beetje aan erger is dat er 3x per dag nog met de oude au pair wordt geskyped. Ik snap dat ze deel was van het gezin en ze een goede band hadden, maar toch. Vrijdag begon de hel dag: Lexi had s’ochtends een belangrijk telefoontje en zich dus opgesloten in haar kamer. Toen begon Gavin opeens op de deur te bonken en te schreeuwen dat hij naar binnen wilde. Hem uitgelegd dat dat nu niet kon en dat zijn moeder bezig was met iets belangrijks. Hij wilde maar niet stoppen, dus toen heb ik hem naar beneden getild en naar buiten gebracht. Daar kon hij schreeuwen wat hij wilde, zolang het maar bij Lexi’s deur vandaan was. Hij begon allemaal nare uitspraken naar mijn hoofd te schreeuwen : dat ik een idioot was, dat hij wilde dat ik nooit geboren was. Niet echt leuk om te horen en al helemaal niet het soort relatie dat ik wil met de kinderen. Toen samen met de moeder een spelletje gespeeld en toen was het weer beter. S’middags zou ik de kinderen naar een indoor speeltuin nemen. Daar hadden ze beide wel zin in. Maar dat ging helaas niet door toen ze niet wilde luisteren met tanden poetsen en omkleden. Ze bleven maar rondrennen door het huis en niet luisteren. Uiteindelijk waren de tanden gepoetst. Toen begon de grootste strijd met het doen van de haren. Na 20 minuten strijden heb ik de strijd maar opgegeven en ben ik naar beneden gegaan. Daar kreeg ik een enorme breakdown nadat Lexi het huis had verlaten. Ik ging maar even buiten zitten om tot rust te komen en even met iedereen te appen. Het was me gewoon even allemaal te veel geworden. Maar dat was nog niet eens het toppunt van de dag. Terwijl ik buiten zat kwamen de jongens naar beneden. Ik had door dat ze in de woonkamer waren en toen ik naar binnen wilde om water te halen bleek dat ze me buiten hadden gesloten! Ze hadden alle deuren op slot gedaan en er was dus geen enkele mogelijkheid voor mij om naar binnen te kunnen! Dus maar appen met Lexi en die wilde de jongens aan de telefoon hebben. Toen moesten ze de deur dus wel openen. Ik kon naar binnen en na 5 seconden kreeg ik de telefoon weer terug en rende de jongens de trap op. Ik probeerde me groot te houden aan de telefoon, maar ik brak toch in tranen uit. Zij bleef zich maar verontschuldigen en ik kon de kinderen naar haar brengen als ik wilde. Dat wilde ik haar niet aandoen en ik zou ze maar gewoon hun gang laten gaan. Dat ging nog wel totdat ik met nerf pistolen werd beschoten. Toen trok ik het helemaal niet meer. Pistolen afgepakt en op de kast gegooid en kinderen naar boven in de kamer gesleurd. Daar barste ik in tranen uit toen mama me belde. Maar weer naar beneden en even tot rust komen in mijn eigen kamer. Toen waren de kids nog zo brutaal om te vragen of ze de pistolen terug mochten. euh… NEE! Wat denk je zelf?! De vader en moeder stonden wel volledig achter mij en er zullen echte maatregelen gaan komen voor de kids. Ze vroeg of ik aan rematch dacht en ik vertelde van niet. Weer kreeg ik gemene worden van Gavin te horen: blijf je een au pair? Je blijft hier niet meer lang, mijn vader stuurt je weg. Dat is niet jouw kamer. Je bent een idioot. Ik wilde dat je nooit geboren was. Negeren was de beste oplossing. Dan de deal gemaakt kids naar buiten met 1 pistool. Toen Lexi thuis kwam bleven de jongens heel onschuldig buiten. Ik brak met Lexi weer in tranen uit. Dan de vader ophalen. Eten in een restaurant en de jongens moesten hun verontschuldigingen aanbieden. Liam heeft het gedaan, Gavin niet. De ouders waren wel de hele tijd super lief naar mij toe, dat we een perfecte match hebben enzo. Ik was daar alleen niet zo zeker van. Ik kan dit soort gedrag echt niet dagelijks handelen, maar ook wekelijks word met teveel. S’avonds thuis met Lexi nog gepraat en ze vertelde dat ik moet proberen liefde en interesse te tonen in de kids. Jessy deed dat in het begin niet en toen waren ze ook heel hard voor haar. Ik probeer dat ook zeker wel te doen, maar dat wordt lastiger als ze steeds dit gedrag hebben. Het was dus een zeer heftige en harde week.

-xoxo- Kimberley